Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/35

 Kajtuś go ręką tylko, a on zawadził łokciem o kałamarz, i atrament wylany.
 I kłamie jeszcze.
 A pani nie wierzy Kajtusiowi.
 Innemu się uda, a Kajtusiowi nie.
 Stara się Kajtuś.
 Napróżno.
 Jeśli na lekcji cichy, na przerwie coś zmajstruje.
 Aż złość bierze.
 I już nie warto się starać.
 I nie zawsze można wytrzymać, jak go coś skusi, albo żart przyjdzie do głowy.

 Ot, nudzi się Kajtusiowi na rachunkach.
 I pan patrzy na zegarek i czeka na dzwonek.
 Co robić, żeby się prędzej skończyło?
 A no, — wskakuje na ławkę.
 — Oj, proszę pana, mysz. — Tam w dziurce koło pieca. Jeszcze widać ogonek.
 Pan uwierzył.
 — Wstydź się. Duży chłopak i boi się myszy.
 Klasa w śmiech. Żeby się panu przypodobać.
 — Myszy się boi. Tchórz!
 Schodzi Kajtuś z ławki i mówi:
 — Phi. Nie było żadnej myszy, tylko tak nabujałem.
 — Była, mówią,
 — No to poszukaj, gdzie przy piecu dziurka.
 Patrzą: naprawdę niema.