Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/229

niają mu się, znają go tu. — Takie nudne: ciągle zdejmować kapelusz i jeszcze się uśmiechać.
 Nie będzie jadł obiadu.
 — Mówiłeś, że jesteś głodny.
 — Więc co, że mówiłem? — Tak mi się podobało.
 Zupa żółwiowa mu nie smakuje, sarna za miękka, kompot za słodki, w kremie za dużo wanilji. — Zjadł dwie porcje lodów.
 — Położysz się po obiedzie — mówi doktór. — Zmęczony jesteś, a bal późno się skończy.
 — Nie położę się, — odpowiada Kajtuś. — Proszę przygotować mniejszy samochód.
 — Znów sam chcesz prowadzić?
 — Przecież umiem.
 — Ale nieostrożny jesteś. — Ostatnio mało nie wjechałeś na drzewo.
 — Będę ostrożny.
 — Pojadę z tobą.
 — Nie trzeba. Chcę sam.
 Wziął w kieszeń ostatnią gazetę.
 — Może jednak pozwolisz, że ktoś z nas będzie ci towarzyszył?
 — Nie męcz mnie, doktorze.
 Sekretarz mrugnął, żeby już dać spokój.
 — Ale obiecujesz, że nie będziesz się kąpał w morzu?
 — Obiecuję. Nie będą się kąpał.
 — Wrócisz przed wieczorem?
 Kajtuś nie odpowiedział.