Strona:Janusz Korczak - Kajtuś czarodziej.djvu/133

 — Zawiadamiam pana, że garnizon zebrany w komplecie. — Na Saskiej Kępie są saperzy, niedaleko mostu. Na Pradze, na Woli i na Ochocie, pancerki i czołgi. — Nad miastem stale dwa aeroplany. — Bomby łzawiące wysłane.
 — Dziękuję, otrzymałem już.
 — Gdyby byli ranni, można ich kierować do szpitala wojskowego.
 — Rozkaz.
 — A teraz kładę się spać. Jutro trzeba być czujnym i trzeźwym. Radzę panu zrobić to samo.
 — Niestety, panie pułkowniku, nie mogę.
 — A no: rób pan, jak chcesz. Dobranoc.
 — Cześć.
 Telefon.
 — Kto mówi?
 — Urząd śledczy. — Sędzia prosi, żeby przysłać te dwie panie, które chodziły tyłem przez ulicę. One muszą coś wiedzieć: od nich się wszystko zaczęło.
 — Dobrze. — Przesłucham je i przyślę razem z papierami.
 — Otrzymaliśmy wiadomość o jakimś chłopcu, którego znaleziono w polu.
 — Wiem: czarodziej. — Mam jego adres. — Plotka, głupstwo, ale go jutro zbadam. — Zanim uganiać się za czarodziejem, postaram się pochwycić przestępcę.
 Twardo, groźnie powiedział wyraz:
 — Przestępcę!