Strona:Janusz Korczak - Dziecko salonu.djvu/83

 Ocknął się.
 — A no tak... Ale matka będzie pewnie chciała... to ty nie zwracaj na to uwagi... Tak będzie najlepiej... Już ja wszystko sam...
 Pochwycił mnie za rękę.
 — Tylko musisz mi przysiądz, że nie będziesz znowu próbował... Rewolwer zostawisz, a ja ci już sam wszystko odeślę... Ja się na wszystko zgadzam, tylko ty musisz mi dać słowo... Co?
 — Dobrze.
 — Jak zobaczysz, że nie, to wrócisz?
 — Dobrze.
 Pocałowałem go w rękę.
 — No to już idź... Idź prędzej... mój kochany... Gdzie masz palto?
 Bezradnie, niezgrabnie plątał się po pokoju.
 Przeprowadził mnie na schody i szybko cofnął się do mieszkania...
 Stanąłem na ulicy, — na rogu.
 Co u licha?
 Patrzę na trzy rzędy kamienic i nie wiem dokąd iść.
 A może tak dojść do stójkowego i powiedzieć:
 — Proszę pana. Ja się nazywam Janek. Ja wyszedłem z domu i zabłądziłem. Mój tatuś ma fabrykę. Niech mnie pan odprowadzi do mamusi, tatusia, Jadzi, Zosi i do naszej papugi.