Strona:Janusz Korczak - Dziecko salonu.djvu/328

się spać do łóżka, w którem spała najmłodsza, Stanisława. Podobny postępek starszej siostry wywołał oburzenie 12-letniej Stanisławy, która obiecała, że się poskarży matce“...
 — To ona niby z nim?
 — A może nie? Uuch, ty twardy łbie.
 — Tylko że nie chcieli tak wyraźnie napisać.
 — No już dobrze: nie przeszkadzajcie. Niech pan Jan czyta dalej.
 „O godzinie 3-ciej nad ranem Jan wstał i posunął zegar na godz. 5-tą, poczem obudził Józefę i Juljannę, aby szły już do fabryki. Gdy wyszły, Agnieszka wstała i odszukawszy tłuczek żelazny, uderzyła nim 12-letnią Stanisławę dwa razy w czoło“.
 — Patrzajcie no tylko...
 — No cicho że, do choroby.
 „Przekonawszy się, że jej nie zabiła, dała Janowi nóż, aby ją dorznął. Ten przerznął jej gardło i zaczął ranić w twarz“.
 — Na własną siostrę dała nóż. A niechże cię cholera zatłucze.
 — Oj, cicho że.
 „Nie pomogły błagania Stanisławy, aby jej darowano życie, ręce zbrodnicze pozbawiły ją przytomności“.
 — To jej nie zabili?
 — Słuchajcie do końca, a potem będziecie gadać...