Strona:Janusz Korczak - Dziecko salonu.djvu/27

 Jeszcze dłuższa chwila milczenia.
 — Masz lat dwadzieścia trzy...
 — I miesięcy pięć.
 — Ja w twoim wieku...
 — Od siedmiu lat sam na siebie pracowałem — wiem o tem.
 Długie, ponure milczenie.
 — Jesteś... pasorzytem.
 — I gorzej jeszcze. Pasorzyt tylko się karmi na koszt swego gospodarza, a ja się jeszcze ubieram, jeżdżę zagranicę i szukam rozrywek...
 — Widzę, że nieźle spędziłeś ten roczek.
 — Niekoniecznie dobrze.
 — Bo nie rozjaśniło ci się w głowie za tą granicą.
 — Widocznie zadługo żyłem w ciemności.
 — Acha — filozofja.
 — Nie lubię, gdy kto używa wyrazów, których nie rozumie.
 Pauza. Burza wisi w powietrzu.
 Ziewam.
 — Wiesz: wolałbym cię widzieć ostatnim łajdakiem, niż takim niezdecydowanym błaznem.
 — Tylko marny i nieuczciwy lekarz woli ciężkie i nieuleczalne cierpienie, byle mu to ułatwiło postawienie djagnozy.
 Cisza.
 — Widzę, że ci się zupełnie przewróciło w głowie...
 — Bez najmniejszego wątpienia.