Strona:Janusz Korczak - Dziecko salonu.djvu/159

 Kazik bawi się przy kominie miotłą.
 — Mamo, jeść.
 — Poczekaj: ojciec wróci.
 Przychodzi Wilczek z fabryki; odstawia blaszankę na komin i siada zmęczony na stołek.
 — Jakże pan Jan?... Jeszcze się panu u nas nie sprzykrzyło?
 — Wiadomo: zawsze pierwszy dzień markotnie na nowem miejscu, — odpowiadam.
 — No tak... Pan Jan może tu mieć dużo zajęcia. Tylko zapłata to mała... Ja za Wiktę płaciłem pięć złotych na miesiąc... Tu będzie u nas może biedniej jak u szwagra — no bo on bogacz, ale tu panu będzie życzliwiej.
 — Na, myj się, — przerwała żona, podając miednicę, — nie gadaj.
 Widać nie chce, by mąż opowiadał o jej bracie.
 — Mamo jeść, — woła Kazik.
 — No dajże mu, niech się nie drze i idzie spać.
 — A jakże: pójdzie on spać.
 Wraca Wikta.
 Podaje mi rękę swobodnie.
 — Będziesz miała nauczyciela, — mówi ojciec. — Czytać to ona umie, ale jeszcze niegładko; ciężko idzie... A gdzie Stasiek?
 — No gdzie? Na podwórzu, — z chłopakami lata.
 — Ignac... Zawołaj go tu zaraz.