Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/263

 Żadnej odpowiedzi.
 Sędziowie wyszli.
 Antek odczuwał zadowolenie spełnionego obowiązku i niechęć piekącą dla zebranego w sali tłumu, który w odświętnych strojach przybył przyglądać się zabójstwu człowieka, jak widowisku.
 Oparł się o pulpit i czekał na wyrok.
 Myślą pogrążył się w zawrotne otchłanie doli ludzkie, tej doli, której żaden błysk jasny nie opromienia.
 Wśród publiczności szept przyciszony szemrał. Zdawaćby się mogło, że ci wykwintni również oczekują wyroku, że grozi im wyrok w imię „agrafoj nomoj...“
 Gdy po długiej przerwie sędziowie weszli na salę, sala zamarła w ciszy...
 „Cztery lata więzienia. Zbrodnia dokonana była w przystępie najwyższego rozdrażnienia.
 — Tylko... Więc nie ciężkie roboty.
 Swobodniej odetchnęły panie i panowie.
 Józiek pod eskortą wyszedł wolnym krokiem z sali.
 Do Antka zbliżył się hrabia, uczepił się jego ramienia i rzekł drżącym głosem:
 — Chodź, Antosiu, chodź prędko.
 Młody prawnik wstrząsnął się. Obudził się z zamyślenia, wypłynął z głębin.
 Szli środkiem rozstępującego się przed nimi tłumu.
 Bohaterowie dnia, będą o nich mówili, pisali przez całe trzy dni!
 Hrabia skinął na dorożkę.
 — Do hotelu! Prędko!