Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/254

 — Co robili oni razem?
 Wesołość na sali.
 — Czytywali książki.
 — Czy oskarżony umie czytać?
 — Nieboszczka go nauczyła.
 — Czy zwierzała się przed panią ze swoich uczuć dla „swego kawalera?“
 — Powiedziała mi raz, gdym ją pytała: „to biedny chłopiec, proszę pani.“
 — Czy pani nie obawiała się, że mogą panią okraść?
 Oskarżony spojrzał na przewodniczącego przelotnie. Spojrzenie było krótkie i silne.
 — Nie, oboje sprawiali na mnie dobre wrażenie.
 — Czy pani zwykle powoduje się w swych czynach wrażeniami?
 Wesołość na sali.
 — W tym wypadku tak.
 — Czy pani stanowczo twierdzi, że nic z kosztowności, ani pieniędzy, nie zginęło pani?
 — Stanowczo.
 — Czy zbrodniarz mógł być spłoszony przez kogoś?
 — Nie, ja wróciłam dopiero o dwunastej z moją pokojówką, a zbrodnia popełniona została podobno o dwie godziny wcześniej. Tak twierdzą lekarze.
 — Gdzie pani ma schowaną biżuteryę i pieniądze?
 — W biurku i w stoliku przy łóżku.
 — Czy listy żadne nie zginęły pani?
 Na sali zainteresowanie, szmer.
 — Żadne listy mi nie zginęły.