Strona:Janusz Korczak - Bankructwo małego Dżeka.djvu/86

 — A inni?
 — Może nie mają, albo zapomnieli.
 — Czy zapisałeś sobie, kto ci zwrócił?
 — Kiedy i tak pamiętam.
 Pani pocałowała Dżeka w czoło.
 Dorośli mają taki jakiś zwyczaj, że jak z nimi rozmawiać albo się o coś zapytać, ni stąd ni zowąd wezmą i pogłaszczą albo pocałują. To znaczy, że im się spodobało.
 — No i mam jeszcze dwa pióra, gumę, cztery nowe stalówki i jedną raz używaną.
 — Dlaczego raz używaną?
 — Pożyczyłem Nelsonowi, bo mu wpadła do kałamarza i nie miał czem pisać.
 Pani pogłaskała Dżeka po głowie.
 — Więc słuchaj, Dżek. Tobie bardzo się spieszy, ale trudno: zaczekaj parę dni. Dowiem się, kto prowadzi kooperatywę w siódmym oddziele.
 — Wiem, proszę pani, on się nazywa Horton.
 — Ach, i to nawet wiesz.
 Często dorośli się dziwią, że dzieci coś wiedzą. Jakby trudno było dowiedzieć się, jeżeli komuś bardzo zależy.
 — Więc rozmówię się z Hortonem, żeby ci pokazał, jak prowadzi rachunki, żeby ci wszystko objaśnił. Masz wprawdzie dobrą pamięć, ale wszystkiego pamiętać nie można, więc trzeba zapisywać. Tymczasem rozmów się z Klaryssą, czy zechce ci i w tem dopomagać.
 — Klaryssa mi już nie pomaga, — szybko powiedział Dżek.