Strona:Janusz Korczak - Bankructwo małego Dżeka.djvu/74

 Najważniejsza rzecz, żeby udawać, że się nie kupi. Więc mówi się:
 — Och, jak strasznie drogo.
 Trzeba przytem zrobić przestraszoną minę.
 Albo się mówi:
 — Nie mam tyle pieniędzy.
 Tu znów robi się minę smutną.
 Można nic nie powiedzieć, tylko pokiwać głową i powoli odejść.
 Odchodzić trzeba zawsze powoli, żeby sprzedający zdążył zawołać:
 — No, a ile kawaler chce dać?
 Albo:
 — A ile masz pieniędzy?
 Pytania podobne dowodzą, że ma ochotę sprzedać, że chce rozmawiać. I tu już różnie bywa. Albo da coś podobnego taniej, albo to samo, tylko w gorszym gatunku, albo i nie gorsze, tylko mniej ozdobne, albo wogóle taniej policzy.
 Dżek umiał się targować, ale o inne rzeczy. Wiedział, że jabłka bywają twarde, niedojrzałe, kwaśne, albo przeciwnie, zanadto dojrzałe, że się już trochę nawet psują. I jeśli kto pokaże, że się zna, może kupić taniej. Ale nie wiedział, że jeśli cena wydrukowana na książce, można ją taniej kupić.
 Kupiec, który się szanuje, nie pozwala targować się i grymasić. Mówi grzecznie:
 — U mnie ceny są stałe.
 Albo mniej grzecznie:
 — Tu targów niema.
 Albo bardzo niegrzecznie: