Strona:Janina Zawisza-Krasucka - Anielka w szkole.pdf/159

 — Dwa dni temu schowałyśmy za tym krzakiem kładkę, — opowiadały Weronka i Maniusia. — Przyniesiemy ją i zrobimy sobie okręcik.
 — O tak, tak!
 Po kilku chwilach wszystkie dziewczynki były już w wodzie.
 — Tu jest deska, — wołała Weronka, — chodźcie i usiądźcie na niej! Maniusiu, musisz zdobyć jeszcze jakieś wiosło! Weź tę gałąź! Teraz odbijaj. O, jak ślicznie płynie!
 — Odbij raz jeszcze.
 — Cudownie!
 — Tylko nie zadaleko!
 — Nie, nie!
 — Okręcik płynie, okręcik płynie, hurra!
 Na pobliskich łąkach i polach słychać było okrzyki i śmiechy kąpiących się dziewczynek.
 — Teraz położę się na brzegu na słońcu, — zawołała Anielka, wyskakując z wody. — Ach, jak tu ciepło! Chodźcie do mnie!
 — Tak, tak!
 — Już trochę obeschłam!
 — Ja także!
 — I ja!
 — Chodźmy z powrotem do wody! Raz, dwa, trzy, chlup!
 — Na deskę!