Strona:Janina Sedlaczkówna - Karol Marcinkowski.pdf/23

poczciwością kupca, rozpłakał się doktor. Wierny mój! powiedział do konia, gładząc jego grzywę i tuląc swą głowę do niego. Smutna zaduma osiadła mu na czole, wspomnienia żywo obudziły się w duszy, rozstawał się z ukochaną ojczyzną, za którą dopiero niedawno krew przelewał, jakże nie miał wspominać o niej, jak nie zapłakać za nią bodaj na chwilę.
 W dalszej podróży zerwała się okropna burza morska i zniszczyła urządzoną stajenkę, porwała jej szczątki, a koń wraz z resztkami desek runął w wodę.
 Białe bałwany morskie pokryły walczące ze śmiercią zwierzę.
 Długa droga morska znękała bardzo doktora. Stawał się dziwnie smutny, a twarz jego zdradzała cierpienie.
 — Doktorze! jesteś pan chory! zagadnął kupiec.
 — To przeminie, odpowiedział lekarz.
 — Ależ na boga, miej odrobinę litości nad sobą, gdy masz jej tyle dla drugich; codzień mizerniej pan wyglądasz. Nie, nie po-