Strona:Jana Długosza Dziejów Polskich ksiąg dwanaście - Tom IV.djvu/141

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.

żupan Szeklerów; Zubor podskarbi, Paweł Bissen, ban; Mikołaj Treutel z Newny, Filip Goroch, Mikołaj Hederwar, starszy odźwierny; Jerzy z Iłżwy, syn wojewody, starszy podczaszy; Desen Gara, starszy koniuszy królewski; Dawid Lack z Zankowa; Piotr syn Henryka, żupan Spiski; Jan Homonna; Mateusz Paloucz, kasztelan Grozgowiecki (Grozghowcz) żupan Wiwarski; Stefan Compolth; Jan Rozgon, żupan Garas; Władysław Frank wojewoda; Piotr Frebek, syn Dytrycha wojewody, Jerzy żupan Bozenski; Bartłomiej Fanthi; Gallus Zeech, żupan Zoleński; Benedykt Zudar; Mikołaj syn Beke z Weliki; Piotr syn Porze; Michał syn Pawła de Kerzeghas, Jan Jank, Władysław Theteus, Dyonizy syn bana Lochuckiego; Mikołaj, Zygmunt i Jan Chetnek; Jan syn Jakóba Namihal; Michał Zakech de Kuzal; Stefan syn Pawła de Somus; Emeryk syn Jana de Derenhen; Jan syn Rikalfa z Tharku, i Władysław syn Macieja; szczerze, sumiennie i po chrześciańsku, swojém, tudzież braci naszych i wszystkich krajowców imieniem, obiecujemy, przyrzekamy i pod przysięgą zaręczamy, że wszystko, co powyżej w niniejszém piśmie jest wyrażone, rzeczony Pan nasz Zygmunt król Węgierski zachowa i wypełni, my także zachowamy i wypełnimy, i Jego królewską Miłość ku zachowaniu tego wszystkiego jak najusilniej skłaniać będziemy, dalecy wszelkiej zdrady, podstępu i przeniewierstwa. Dan w Lubowli. Roku Pańskiego tysiącznego czterechsetnego dwunastego, dnia piętnastego Maja. Panowania naszego w Węgrzech roku dwudziestego piątego. Rzymskich rządów drugiego.“

Król Władysław śle do Wenetów z radą i przełożeniem, ażeby z królem Węgierskim pokój zawarli.

Władyslaw król Polski, zniewolony wielokrotnemi prośbami Zygmunta króla Rzymskiego i Węgierskiego, aby między nim a Wenecyanami pośredniczył, wysłał do Wenecyi Tomasza Diaka kanonika Krakowskiego, z radą i przełożeniem, iżby Wenetowie zaniechawszy wojny skłonili się do zawarcia pokoju, a dla snadniejszych układów wyprawili posłów pełnomocnych do Budy, gdzieby za jego pośrednictwem wzajemnie rokować mogli; przyczém upewniał Wenetów i ich książęcia, że sprawiedliwą umową obie strony pogodzi.