Mikołaj biskup Poznański, po dziewięcioletniém zarządzaniu swoim kościołem umarł w Poznaniu i w tamecznej katedrze pochowany został. Po nim nastąpił Jan I. zwany Wiskowiec, kanonik Poznański, prawnie obrany, i za przychylném wstawieniem się Bolesława książęcia Kaliskiego Pobożnym zwanego, tudzież Przemysława książęcia Poznańskiego i Wielkopolskiego, przez Grzegorza X. papieża biskupem mianowany, rodem Polak, z domu szlacheckiego, herbu...
Przemysław książę Poznański, celem zostawienia potomka, był bowiem jedynakiem, za namową stryja swego Bolesława Pobożnego, książęcia Kaliskiego, który także nie miał potomstwa płci męzkiej, skończywszy na ów czas lat szesnaście, postanowił wejść w związki małżeńskie, i udał się do ziemi Slawońskiej, miasta Szczecina, do książęcia Slawów Barwina, dla poznania jego wnuczki po córce rodzonej, a córki Henryka książęcia Wizimierskiego (de Wisczimirz), albo jak inni utrzymują Mikołaja książęcia Kaszubów, imieniem Lukierdy. A gdy mu się spodobała tak z przymiotów serca jak i urody, pojął ją za żonę. Po odprawionych godach weselnych w mieście Szczecinie, przywiózł ją dnia siódmego Lipca do Poznania. Wyszło przeciw niej w processyi duchowieństwo katedry Poznańskiej i innych kościołów, tudzież Bolesław Pobożny książę Kaliski, Mikołaj biskup Poznański, panowie znaczniejsi i starszyzna Wielkiej Polski, od których przystojnie i z czcią należną była przyjętą.
Odnowiły się dawne między Bolesławem Wstydliwym książęciem Krakowskim i Sandomierskim, a Władysławem książęciem Opolskim zatargi i wszczęła znowu wojna, w której obadwaj na siebie nieprzy-
