Przedwczesny i żałosny zgon Bolesława książęcia (którego gdy nie zdołały pożyć wojny, siły i oręże nieprzyjaciół, strawiła go zbyteczna troska i zgryzota) i długo nie dozwolił Polakom przystąpić do wyboru nowego pana, i zająć się stanowczo urządzeniem spraw krajowych. Tak ciężkim albowiem przejęci byli żalem po stracie Bolesława, że nie bez wstrętu przychodziło im myśleć o innym książęciu, po owym bohatérze, pod którego rządem wzrośli do tak wielkiej potęgi i taką sławą zakwitli. Powiększał żałość równie bolesny i zatrważający podział królestwa Polskiego na cztery dzielnice, w którym lękano się zarodu domowych niezgód, i wieszczym duchem przeczuwano burze i klęski, mające z takowego rozerwania wyniknąć i kraj nachylić do zguby: każde bowiem ciało rozdzielone w sobie słabieje i ginąć musi. Gdy wkrótce rzecz publiczna przez niejedność panów
