Strona:Jan Sygański - Historya Nabożeństwa do Najśw. Serca Jezusowego.djvu/73

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.

znanie nabożeństwu prawa bytu, ponieważ takowe de facto już potwierdzonem było przez różne Brewia odpustowe; ani też o zaprowadzenie święta Serca Jezusowego, gdyż i to już istniało i uroczyście obchodzonem było; nikt też nie wątpił o prawdziwości i wiarogodności objawień bł. Małgorzaty, boć te zostały również przez Kościół zbadane i rozstrzygnięte. Wniesiona prośba tyczyła się jedynie podniesienia czci Serca Jezusowego do wyższego stopnia kultu, przez osobną mszę św. i osobne pacierze kapłańskie. Podczas gdy poprzednio zawsze odmowną dawano odpowiedź z Rzymu, to tym razem rzeczona sprawa pomyślny wzięła obrót. Św. Kongregacya Obrzędów po długim namyśle, dla zadosyćuczynienia uczuciom pobożności chrześcijańskiej i podniesienia już po całym świecie rozkrzewionego nabożeństwa, pozwoliła łaskawie na osobną mszę „Miserebitur“ i pacierze kapłańskie o Sercu Jezusowem, w pierwszy piątek po oktawie Bożego Ciała, lecz tylko Królestwu Polskiemu i Arcybractwu, istniejącemu w Rzymie, pozostawiając jednakże wolność wszystkim innym, ubiegania się o ten sam dla siebie przywilej.
Powyższy dekret z d. 6 lutego 1765,