denta. Nawet jego przeciwnicy polityczni od łez wstrzymać się nie mogli, wśród objawów powszechnego żalu, który był tak szczery, tak ogólny, jak po utracie ojca rodziny. Ulice miasta i gmachy publiczne były przez 8 dni ubrane w czarne chorągwie, świadcząc tą grubą żałobą, jaką klęskę ponosi kraj przez śmierć tego najlepszego syna Kościoła i najzacniejszego obywatela. I nie dziw, bo też Garcia Moreno był nadzwyczajnem zjawiskiem w politycznym świecie XIX wieku. Mądry, czynny, energiczny, wielki wielbiciel Piusa IX, któremu ze skarbu państwa kazał płacić corocznie świętopietrze, stworzył z Rzeczypospolitej Ekwatorskiej prawdziwy ideał chrześcijańskiego państwa, które jakby jaka oaza wśród pustyni, tak ono z pomiędzy wszystkich krajów południowej Ameryki, samo jedno świeciło bogactwem, licznemi zakładami naukowemi, oświatą, kwitnącym dobrobytem mieszkańców i cieszyło się pokojem. Ale że konstytucya zabraniała osiedlać się tam niekatolikom, że massoneryi wzbronionym był przystęp, że Garcia Moreno miał odwagę w imieniu swego kraju i rządu kilkakrotnie potępiać gwałty spełnione na ojcowiźnie Piotra św. z powodu zaboru Rzymu pzrez Piemontczyków
