Tulejka — cześć cylindryczna do nasady na drzewo służąca.
Tunika — suknia kobieca krótka fałdzista z wyciętym gorsem, przepięta w stanie pasem lub klamerką.
Turkus — klejnot nieprzeźroczysty koloru błękitnego. — Podobnie jak dyament, rubin i szafir, (o których wzmianka w powyższych inwentarzach), należały do drogich kamieni pierwszorzędnych, tak turkus do drugorzędnych.
Tuwalnia — ręcznik szeroki; tuwalnie bywały wzorzyste i zastępowały niekiedy obrusy na stołach.
Trumna — skrzynia do chowania jarzyn lub legumin.
Uterfin — sukno cienkie.
Wacek — woreczek kieszonkowy na pieniądze.
Wańtuch — grube płótno do pakowania chmielu, wełny i t. p.
Wiercimak, wiercioch — wałek do rozcierania maku w donicy.
Wiertel — ćwierć, czwarta cześć korca.
Wilki — naczynie żelazne używane w kuchni.
Wezgłowie — wypchana poduszka, nie tylko pod głowę, ale i pod łokcie, tak do spania jako i siedzenia.
Wzorzysty — wyszywany, tkany w kwiaty.
Wyłogi profaskowe — jakości tej materyi nie umiem oznaczyć.
Zamkiel, zankiel — zaponka, agrafa, brosza lub klamerka, którą spinano płaszcze, pasy i t. p.
Zawój — chustka albo raczej szal noszony przez mieszczki na głowie, zwany także bawełnicą.[1]
Zbroja — rynsztunek wojenny składający się z szyszaka, pancerza i blachownic.
Zydel — stołek prosty z drzewa o 4 nogach, bez oparcia lub z oparciem.
Związka — wstążka, którą sobie na noc związują włosy.
Żabiniec, żabieniec, żabi kamień należał do drogich i modnych.
Żupan — suknia męska długa z wązkimi rękawami, bez rozporu z tyłu, w pasie przy biodrach ku tyłowi fałdowana, zapinana z przodu pod szyję na gęste haftki lub kostki i pętelki; żupan opasywano pasem.
Żupica — kitlik bez rękawów lub z rękawami, suknia codzienna domowa.
- ↑ Łoziński: Patrycyat i mieszczaństwo lwowskie.
