Perły uryańskie czyli oryentalne należały do najdroższych.
Pętlica, pętelka — kluczka u sukni do zapinania albo ozdoby, dziergana lub ze sznureczków.
Podwika, podwiczka — kwef, zasłona kobieca z głowy, zakrywająca czoło, podbródek i szyję.[1]
Polędnia, poleń — dwie żerdki nakształt legarów zawieszone w izbie, na których kładą rozmaite rzeczy.
Półhak — gatunek muszkietu spiżowego, lecz mniejszego kalibru.
Półsetek płótna = 50 łokci.
Popielica — szczur polny, wielkością i kształtem podobny do wiewiórki, ale popielaty.
Poprąg — pas do podpinania kulbaki na koniu.
Potrzeby u sukni — taśmowanie jej lub sznurkowanie tego samego koloru lub odmiennego.
Płocik, płotki — a) zasłona dolna okrywająca nogi łóżka od ziemi i otaczająca je dokoła; b) powłoka na pościel z koronkami lub wyszywaniem.
Płom, łóżko z płomem — łóżko z namiotem, firanką, kortyną.
Prawda — naczynie metalowe stołowe lub kuchenne; podkładka pod misę stawianą z gorącą potrawą na stół.
Przęczka, przącka — sprzążka do zapinania pasów, łańcuszków i t. p.
Przednica — strój białogłowski, kołnierze z przednicami przetykane złotem, przednie wyłogi, bramowanie.
Prochownica — puszka lub naczynie na proch ruśniczy.
Pukiel u pasa — wypukłość, guz, cętka; puklasty — wypukły.
Puślisko — rzemień do strzemienia.
Przystawka — półmisek, salaterka.
Rąbek — płótno cienkie delikatne i przeźroczyste; szata cienka i lekka.
Rantuch — chustka długa noszona na głowie lub na plecach.
Rękawek, zarękawek — zarękawie używane porą zimową dla ochrony rąk.
Rohatyna — rodzaj włóczni z szerokiego żelaza, do ciskania na nieprzyjaciela.
- ↑ Wyśmienite okazy tego widzimy na niektórych pomnikach z XVI. wieku. Zob. Sprawozdania komis. do bad. hist. sztuki w Polsce t. VII.
