Strona:Jan Łada - Antychryst.djvu/70

 I popchnął ją lekko w szeroką ulicę, jaką uczyniły dla niego rozstępujące się tłumy. Ona jednak nie ruszała się z miejsca, przyciskając ręce do piersi. Nagle krzyk wydarł się jej z ust.
 — Jam naprawdę zdrowa! Oddycham! Żyję!
 I upadła znów do nóg Prorokowi. On jednak odsunął ją od siebie łagodnie, ale stanowczo.
 — Nie masz nic wspólnego między mną a tobą, niewiasto! Otrzymałaś, czegoś żądała: teraz odejdź!
 Ale ona przypadła do jego stóp i nie chciała oderwać się odeń.
 — Nie, zbawco! Nie odejdę! Uczynię, co każesz! Wszystkom ci winna, będę wdzięczną!
 I chwyciwszy z ziemi pasyjkę, namiętnym ruchem uderzyła nią o ziemię.
 — Niech przepada! — krzyknęła w histerycznem uniesieniu.
 Oblicze Rabbiego rozjaśniło się słonecznym wyrazem. Położył dłoń na jej głowie i rzekł jej słodko:
 — Pójdź za mną, córko i nie opuszczaj mnie nigdy!
 — Nigdy! — krzyknęła, łkając uleczona, a on szedł dalej, rzucając po drodze słowa pociechy i pokrzepienia, zatrzymując się czasem dla cudownych uleczeń, których kilka jeszcze obwołały dalszym tłumom radosne okrzyki stojących bliżej. Wreszcie Rabbi zawrócił i wstąpił na estradę.