Strona:Jack London - Wyga.djvu/40

ne śniadanie. Gdy skończył, zapakował koc. John Bellew skierował się w stronę Chilcoot; Kit wyciągnął do niego rękę.
 — Do widzenia, bracie mej matki — rzekł.
 John Bellew spojrzał na niego i aż zaklął ze zdumienia.
 — Niech wuj nie zapomina, nazywam się Kurzawa — napominał go Kit.
 — Cóż ty będziesz robił?
 Kit skinął ręką w stronę północy poprzez chłostane wichrem jezioro.
 — Pocóż wracać, skoro się zaszło tak daleko? — zapytał. — A oprócz tego mam już przedsmak mięsa i — smakuje mi. Pójdę dalej.
 — Jesteś bez grosza — zaprotestował John Bellew. — Nie masz wyekwipowania.
 — Ale mam cel w życiu. Pamiętajcie o swym siostrzeńcu Krzysztofie Kurzawie Bellew. Znalazł cel w życiu. Jest służącym dostojnego pana. Ma cel w życiu, sto pięćdziesiąt dolarów miesięcznie i koryto. Pójdzie ku Dawson z parą dudków i służącym drugiego dostojnego pana — jako kucharz obozowy, wioślarz i człowiek do wszystkiego. A O’Harę z jego „Falą” niech djabli wezmą. Do widzenia.
 John Bellew, osłupiały ze zdumienia, ledwie mógł wyjąkać:
 — Nie rozumiem.
 — Mówią, że szare niedźwiedzie są w Yukonie tłuste — tłumaczył mu Kit. — A więc, ponieważ ja mam już tylko jeden komplet bielizny, idę poszukać niedźwiedziego mięsa — oto wszystko.