Strona:J. Turgeniew - Z „Zapisek myśliwego”.djvu/99

 — Zapłacimy!
 — Pójdę, powiem gospodarzowi... Cicho! przeklęte psy... że was też raz licho nie weźmie!
 Słyszeliśmy, jak robotnik wszedł do izby... Wkrótce powrócił.
 — Nie — powiada — gospodarz nie kazał wpuścić.
 — Dlaczego?
 — Boi się; myśliwi jesteście, możecie jeszcze młyn podpalić, macie takie różne przyrządy.
 — Co za dzieciństwo!
 — U nas tu w zaprzeszłym roku młyn się spalił; nocowali właśnie; tacy co solone ryby sprzedają, i widać podpalili.
 — Ale jakżeż mój bracie, trudno przecież nocować na dworze.
 — Ha... jak sobie chcecie — rzekł i odszedł, stukając butami.
 Jermołaj powiedział mu kilka słów nieprzyjemnych.
 — Pójdziemy na wieś — odezwał się z westchnieniem, ale do wsi dwie wiorsty drogi.
 — Zanocujemy tu — rzekłem — noc ciepła; młynarz za pieniądze da nam słomy.
 Zaczęliśmy znów stukać.
 — Czego chcecie? — dał się znów słyszeć głos robotnika — powiedziano raz, że nie można, to nie można!
 Wytłomaczyliśmy mu o co nam idzie, on poszedł znów do gospodarza i po chwili wrócił z nim razem.
 Skrzypnęła furtka.
 Ukazał się młynarz; człowiek wysokiego wzrostu, z karkiem byczym, brzuchem zaokrąglonym i wielkim. Zgodził się na nasze żądanie.