Strona:J. Servieres - Orle skrzydła.djvu/37

parę kroków, ciężka dłoń stróża spoczęła na jego ramieniu.
 — Nie wolno! — rzekł drab surowo.
 W tej samej chwili w krypcie rozległy się okrzyki:
 — Niech żyje król! Niech żyje biała hrabina!
 Jerzy oparł się o ścianę kurytarza.
 „Niech żyje król! Słowa te przypomniały mu straszną chwilę z lat jego dziecinnych. I on niegdyś wołał podobnież; dziś byłby powtórzył szczerze ten sam okrzyk, gdyby nie czerwone mundury... Z Anglikami nie może mieć nic wspólnego.
 Naraz poza ścianami zamku rozległ się szum niewyraźny.
 — Basza powraca — odezwało się kilka głosów.
 — To armaty — odparł jeden z Szuanów.
 — Armaty, a więc zdradzeni jesteśmy — rzekła hrabina.
 Do krypty wpadło w tej chwili kilku ludzi, bez tchu prawie.
 — Czerwoni idą! — krzyknęli.
 — Do broni! — zawołała hrabina donośnym głosem, i wszyscy rzucili się ku wyjściu; jedna hrabina została i zbliżyła się do straży przy Jerzym.
 — Pilnujcie go — rzekła, a gdyby uciekał, zabić!
 Jerzy obrócił się żywo, aby ujrzeć jej twarz, lecz hrabiny już nie było.
 Nie tylko wszakże armaty grały — i grzmoty odezwały się na nowo, burza powróciła i szalała. Błyskawice oświecały smutny obraz bratobójczej