Strona:J. Servieres - Orle skrzydła.djvu/161

ki Bogu jest zdrów obecnie jak ryba i myśli nawet na wojnę wyruszyć.
 Tymczasem podróżni najęli łódź i przeprawili się na wysepkę. Przewoźnik był niezmiernie ciekawy, kogo wiezie, to też zwrócił się nieśmiało do jegomości w szarym surducie, bo ten wydał się mu najskromniejszym.
 — Pewno jedziecie, panowie, odwiedzić naszego kapitana? — zapytał.
 — A tak — odparł uprzejmie zapytany — przybywamy aż z Paryża.
 — Z Paryża — wykrzyknął wieśniak — toście go pewno widzieli...
 — Kogo?
 — Cesarza.
 Mężczyzna w szarym surducie uśmiechnął się.
 — Codziennie widywaliśmy go — odrzekł, a po chwili zapytał:
 — Czy lubisz cesarza?
 — Czy go lubię — powtórzył wieśniak z odcieniem zdziwienia — my go kochamy... Toć jemu zawdzięczamy spokój, porządek, potęgę i sławę Francyi, a przytem jest on opiekunem naszego kapitana; dobrze nam się dzieje od czasu, jak kapitan osiadł między nami; wybudowano pałac na Roche-Marie, stary Piotr weteran został merem. Pewno go znacie? To dzielny człowiek...
 — Znamy go doskonale — odparł nieznajomy — czy pułkownik długo chorował?
 — Przez kilka lat. Rany długo nie chciały się zagoić. Teraz, chwała Bogu, zdrów zupełnie.