Strona:Józef Weyssenhoff - Unia.djvu/105

—   97   —

 — Nie mogłem pani o to posądzać...
 Księżna przybrała wyraz rozbawiony, dziewczęcy, który jeszcze jako tako jej się udawał. Objaśniła żart poprzedni:
 — Wyszłam za mąż w siedemnastym roku życia. Trudno mi jeszcze przywyknąć do zupełnej powagi...
 Ten urywek biograficzny był powleczony lekkim smętkiem i zapachem perfum nieokreślonych, przypominającym Kazimierzowi Paryż, walca i różne wrażenia ze sfery lekkomyślnej. Księżna, choć minęła już czterdziestkę, miała, zwłaszcza przy oświetleniu wieczornem, twarz dosyć świeżą i szaroniebieskie, wymowne oczy. Całą jej postać zresztą cechowała mądrość światowa i wielka wprawa w obcowaniu z mężczyzną.
 — Słyszałam od Chmary, że pan przyjechał tu studyować len. Czy to żart?
 — Dlaczego żart? — Bo pan wygląda zabawniej, niż taki człowiek od lnu.
 — Może dlatego, że nie ciągle przędę, lecz się i raduję z bliższego poznania pięknej Litwy.
 Księżna zmrużyła uśmiechnięte oczy, jakby zapytując, czy słowo »Litwa« oznacza kraj, czy Litwinki. Kazimierz mówił tak, że mogło znaczyć to i owo.
 — Trzeba się dłużej tu zatrzymać — na-