Strona:Józef Weyssenhoff - Syn Marnotrawny (1905).djvu/19

—   11   —

 — Macieju! może na połowę?...
 — Nie, Paulinko... Półśrodki nie są nam znane, gdy chodzi o zasady. Próbowałem listownie i przez zaufane osoby nawrócić Jerzego do uczciwego życia; nie posłuchał. Najlepszym tego dowodem jest znowu nieobecność jego na naszym zjeździe rodzinnym. Nawet listu niema, ani telegramu. Nawet nie wiemy, gdzie się dzisiaj znajduje.
 — Owszem, wiem — odezwał się książę Kobryński. — Był w Paryżu, widział się ze stryjem Tadeuszem, a teraz jest w Nizzy.
 — Skąd Władzio wie o tem?
 — Skąd wiesz o tem?
 Zarzucono go pytaniami, a on, jedyny niezupełnie Dubieński w towarzystwie, począł kręcić się na krześle.
 — Pisano mi... to jest... pisał mi.
 — Wiesz napewno?
 — No... wiem.
 — Skoro więc Władzio jest powiadomiony, to może wie także, czy Jerzy sam pojechał do Nizzy, czy... z towarzyszem?
 — Tego nie wiem, ale są w liście jakieś aluzye, coś o uczuciach napełniających pierś jak pieśń... coś bardzo niewyraźnego. Zadziwiło mnie to tylko, że mówi o nowych uczuciach? Miał przecie czas oswo ć się.
 — Poeci zmienni są — wtrąciła misternie Teresa.
 — Coraz lepiej. No, a czy nie pisał, jak przy-