Strona:Józef Weyssenhoff - Sprawa Dołęgi.djvu/234

—   228   —

możeby pan fiknął koziołka na dróżce, panie Włosek?
 — Jak kto da przykład, to i owszem — bronił się nowoprzybyły.
 — Gdzie pan bywał w szkołach, panie Włosek? — rzekł Koryatowicz — niech nam pan opowie coś ze swego dzieciństwa. Było to w roku pańskim?...
 — Tak, tak, niech pan opowie coś z dzieciństwa — wołały panny.
 — Albo niech pan stanie na fontannie, na wierzchu, i udaje Neptuna, a my siądziemy naokoło, jak najady — rzekła znowu Halszka.
 Dość niepoczesna figurka Włoska w postaci Neptuna rozśmieszyła wszystkich.
 — Ja robię zawsze, co panie każą — odpowiedział Włosek.
 — Dalej! na fontannę! — zawołała Halszka.
 I posypały się na głowę Włoska różne tanie żarty, i śmiechy jeszcze urosły. Tylko Dołęga przypatrywał się tym scenom bez uśmiechu. Nie było w nich nic wyraźnie nagannego, ale coś ściskało za serce nieświadomego romantyka: chciałby tę wykwintną młodzież widzieć bawiącą się inaczej, chciałby szczególniej Halszkę widzieć inną... Przebiegała właśnie koło niego i trąciła go mocno ramieniem.
 — A! przepraszam — to pan! dlaczego pan tak milczy?