Strona:Józef Weyssenhoff - Soból i panna.djvu/38

—   31   —

 Długo smakował je młokos, rozgrzał je, dobrał się do lepszego smaku zdrowej krwi; ujął tak mocno w pół dziewczynę, że poczęła się niepokoić, szamotać się w objęciu. Chwycił ją oburącz jeszcze silniej, podciął kolana, uniósł całą i rzuciłby ją na ziemię, gdyby nie głos jej urywany, dyszący rozkoszą ale i błaganiem:
 — Panicz... panicz... zostaw... niepięknie! —
 Byłoby zaś może i pięknie pod tą lipą na murawie, pośród harmonii wsi rozkochanej w czarach nocy, gdyby nie ten miesiąc zbyt jasny, gdyby nie ci ludzie blizko...
 Zrozumiał to jednak i, trzymając dziewczynę jeszcze całą mocą, rzekł jej prosto w usta, miłośnie, ale łagodniej:
 — No dobrze... puszczę dzisiaj jeszcze...
 Podziękowała mu gorącym, szczerym pocałunkiem.
 I szli już teraz na księżycowym widoku, uspokojeni trochę zmysłowo, ale ze wzbierającą w sercach lubą przyjaźnią, która zniewalała do wyznań. Oczywiście Miś nie dawał za wygraną:
 — Więc powiedz, kiedy, Warszulko? gdzie?
 — Kiedy nie można tego lata...
 — Tego lata? — — dlaczego?
 Nie odpowiedziała dziewczyna; nagły smutek przewiał przez jej oczy rozmiłowane.
 — Więc powiedz mi, — nalegał Michał — dlaczego tak się bronisz ode mnie? Już trzeci raz? — —
 — A bo ja dowiedziałam się o paniczu...
 Michał uczynił błyskawiczny rachunek męskiego sumienia. Były tam grzechy dalekie i bliższe — — Klocia — — Czy Warszulka o nią zazdrosna?
 — Coś ci tam nagadali w piekarni. Głupstwa! Ja żadnej nie kochałem... tutaj, oprócz ciebie.
 Romansowe dziewczę spojrzało ze ślicznem niedowierzaniem w oczy młodego.
 — Panicz mówisz... a i nie myślisz.
 — Nie czujesz, Warszulko, że cię kocham?
 — Czuć ja czuję — — Ale mnie mówił furman Adryan —
 — Że co? — — Łgarz ten Adryan, cygan.
 — Że panicz po niedzieli wyjedziesz na długo.
 — To może być.
 — Tak mnie smutno zrobiło się, że całą noc płakałam —