Strona:Józef Weyssenhoff - Narodziny działacza.djvu/162

—   156   —

 — A niech was... nie znam! — zawołał pan Apolinary po tygodniu swych zabiegów warszawskich, wznosząc rękę mniej pobożnie, ale nie decydując się jeszcze na przekleństwo. Niech was... Wracam do domu, dobrodzieju mój. Żniwa przynajmniej dopilnuję.
 I powrócił do domu.
 Zły był, stracił cerę, fulminował na kraj i na ludzi tak bardzo, że pani Tekla nie odrazu zdecydowała się wyznać mężowi, że i w domu czekały go drobniejsze, a jednak dotkliwe kłopoty.
 Pan Apolinary chciał zaraz po powrocie z Warszawy widzieć pana Jana.
 — Rokszyckiego niema w domu.
 — Masz tobie! gdzie znowu powędrował?
 — Podobno do fabryki syna, bo robotnicy strajk urządzili.
 — Kajdaniarze!
 Dopiero następnego dnia pani Tekla przystąpiła ostrożnie do przedmiotu natury delikatnej.
 — Wiesz co, Połciu, trzeba koniecznie coś po stanowić względem Janka.
 — A bo co?
 — Nudzi się chłopak na wsi, włóczy się z kąta w kąt. Od czasu wyjazdu Demla nie uczy się nawet. Mówi, że mu książki obrzydły.
 — Wierzę mu. Takie książki!
 — Pamiętasz w latach poprzednich? Wszystko go bawiło na wsi, zajmowało. Wesół był.