Strona:Józef Weyssenhoff - Jan bez ziemi.djvu/160

—   158   —

 — Dosiu! to okrutne, co mówisz.
 — Sam sobie zgotowałeś swój los.
 — Gdyby i tak było, niemiłosierna jesteś dla mnie.
 — O tem mówić nie będziemy — rzekła Dosia stanowczo.
 Zaległo przykre milczenie. Skumin wstał i zabierał się do wyjścia.
 Wtem zapukano do drzwi od korytarza. Skumin ujął za kapelusz i laskę, aby mieć postawę wychodzącego.
 — Proszę — odezwała się Dosia donośnie.
 Do pokoju weszła Wercia.
 — Ty tutaj, Janku? — rzekła, zanim przywitała się z Dosią.
 — Wyjeżdżam do Warszawy i żegnam się ze znajomymi — odpowiedział dość ponuro.
 — Wyjeżdżasz dzisiaj?
 — Nie, jutro.
 Pożegnał obie panie i wyszedł.
 Gdy tylko pozostały same, Wercia przystąpiła do celu swych odwiedzin. Choć się znały oddawna, nie były nigdy z sobą w zaufanej przyjaźni. Wercia krytykowała emancypowane maniery Dosi i traktowała ją chłodno. Dosia nic sobie nie robiła z opinji Werci, niewiele też trzymając o jej inteligencji. Ale widywały się często, gdyż prawdziwa pokrewieńska i instynktowa przyjaźń istniała między Dosią a panem Ambrożym.