Strona:Józef Weyssenhoff - Gromada.djvu/84

— 76 —

 — Widziałem! — zawołał profesor z rosnącym zapałem — przejeżdżała tędy niedawno; wysoka, czarna, sucha...
 — Ale gdzież tam! — przerwał Stefan prawie z oburzeniem — świeżutka blondynka, raczej okrągła, średniego wzrostu.
 — Może być; ja, rozumiecie, mam wzrok trochę... Więc do którejże tam dobieraliście się?
 — To znowu nie — odrzekł Czemski z pewnym niesmakiem — panna Broniecka jest na wydaniu, ale nie za mnie. Mocno rezolutna, nie uszanowałaby powagi samego profesora, gdyby go spotkała — ale wcale nie głupia i nawet tak... wygląda na dobre dziecko.
 — Jednem słowem: ananas nie dla nas. A ta druga, Drobińska?
 Czemski parsknął nerwowo. Zapomniał, że profesor nie jest stosowny na powiernika. Przedmiot go uniósł.
 — Ta... wie pan? — — jakby to powiedzieć? — — Gdyby uczynić jej stanowczą propozycję, uciekłaby od męża dzisiejszym kurjerem. To się czuje...
 — Prawda?! — zawołał profesor rozpromieniony — kiedy kobieta ma do nas pociąg, to się czuje...
 Czemski odął wargi pogardliwie, spoglądając z góry na drobnego towarzysza, który się z nim równał, jako zdobywca kobiet. I przerwał rozmowę.
 Ale Owocny rzucił nagle zapytanie, dziwnie brzm iące w jego ustach:
 — Jakiego jesteście zdania: czy, zmawiając się z kobietą... cudzą, należy natychmiast uprze-