Strona:Józef Weyssenhoff - Gromada.djvu/170

— 162 —

kunki i z ciekawości, rozmówić się gruntownie z Mańką.
 Nastąpiła ta rozmowa zaraz po śniadaniu dnia czwartkowego, wyznaczonego na regularne przyjęcia pani Obichowskiej.
 — Powiedz mi, Mamuś, otwarcie, jak starszej przyjaciółce, czy nie byłaś czasem na tem zebraniu, przerwanem przez policję, o którem wszyscy dziś mówią?
 — Byłam, ciociu — odrzekła bez wahania panna.
 — Masz tobie! poco?!
 Pani Rozalja nie była bynajmniej trwożliwa, przejrzała też prędko w myśli swe wpływy i stosunki, zapewniające, w razie potrzeby, wykręcenie siostrzenicy od odpowiedzialności za czyn nierozważny. Ale ubódł starszą, dobrą krewną brak zaufania, okazany jej przez Mańkę.
 — Więc pocóż bez mojej wiedzy, ani ojca? — —
 — Bo możeby ciocia nie pozwoliła, a ja musiałam tam być.
 — Jaka to pilna potrzeba?
 — Nie można ciągle żyć w salonie; gdzieindziej są rzeczy bardziej zajmujące.
 — Maniuś, Maniuś! Ja nie jestem taka stara, jak ci się zdaje. Wszystko rozumiem, poszłabym może z tobą... ale trzeba przecież choć zapytać ludzi doświadczeńszych i z twojego towarzystwa! Oleś Leśniowolski pewnoby ci nie pozwolił.
 — Ten ananas ma mi co pozwalać?!
 Zaczerwieniła się nie ze wstydu, lecz z rozdrażnienia.