Strona:Józef Weyssenhoff - Gromada.djvu/100

— 92 —

pani Kara, sądząc, że ta uwaga podoba się Czemskiemu, który patrzył namarszczony.
 — Wie pani, że nie powiem... ma to wiele charakteru i żywiołowej estetyki. Widzę po raz pierwszy takie okrężne.
 — Tak, to rozumiem pana zaciekawienie. Ale naprawdę dosyć pierwotna zabawa.
 — Jednak zabawy pierwotne dają najsilniejsze wrażenia — rzekł Czemski, spoglądając wesoło na panią Karę.
 A ona chwyciła w lot nitkę ciekawszej konwersacji:
 — Gdy są szczere, silne i uprawiane przez ludzi wyrafinowanych — —
 — Przestają już wtedy być pierwotnemi — oponował Czemski.
 — A mnie się zdaje, że można brutalność zabawy połączyć z finezją uczuć, a nawet... zmysłów.
 — Można rzecz nazywać, jak się chce, gdy się jej chce —
 — Albo nie nazywać wcale, tylko... iść za swem marzeniem, za instynktem — dodała pani Kara głosem rozedrganym.
 Patrzyli sobie w oczy, ona romantycznie, on ciekawie, oboje nie bez ironji.
 Wtem z tanecznego tłumu wypadł Broniecki zhasany, a za nim Manieczka z głową obwiązaną chłopską „salinówką“, i Magda pokojowa bez chustki na włosach. Panna była rozbawiona ogniście; czerwona chusteczka przy jasnej sukni czyniła ją podobną do chłopki.
 Napadła bez ceremonji na Czemskiego: