Strona:Józef Ignacy Kraszewski - W mętnéj wodzie.djvu/180

Byłoby istotnie źle, gdyby panna Lena nie umiała obudzić szacunku i... czulszych uczuć... To by było dopiero źle!
 Lena ruszyła ramionami.
 — Znasz mnie pan — odpowiedziała, nie staram się o to.
 — Tak! tak! znam, rzekł Krzyszko — a! tak! znam, to jest, trzeba powiedzieć znałem, bo z wami kochane panie, kto was wczoraj znał.. nigdy pewnym być niemoże, iż jutro znać jeszcze będzie. — Frt! i już nowa postać! Tak! tak!
 — Albożem się zmieniła.
 — Odrobińciuńko... odrobiątko! odrobineczkę! rzekł ze śmiesznemi ruchami Dyrektor.
 — Na gorsze? spytała Lena.
 — Krzyszko zamilkł..
 — To jest... na inszą! rzekł po namyśle, ruszając ramionami — tak! tak!
 — Masz mi co do wyrzucenia, kochany Dyrektorze?
 — Ja! a! uchowaj Boże! ja! a cóżbym miał panience do zarzucenia... nie — nic... ale...
 — Mów już pan otwarcie... co masz mi powiedzieć? bojaźliwie spytała Lena.
 — Panna zgaduje, że mam coś do powiedzenia! Tak! tak! na nieszczęście... ale mi to z trudnością przez gardło przejdzie...