Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Syn marnotrawny.djvu/88

 Przez korytarz tylko był pokój, jeden z tych, w których Daliborski klientów przyjmował. Stanęli tu. Odwrócił się mecenas do skrybenta.
 — Cóżeś robił?
 — A co jaśnie pan starosta przykazał.
 — Masz co do powiedzenia?
 — Jużci się znajdzie.
 Poszli razem do okna, aby ich u drzwi nie podsłuchano. Pusterski cichym głosem począł:
 — Jak się wylizał, proszę jaśnie starosty!
 — Toś już mówił.
 — Ale ja nie o tém powiem co dawniéj. Był książę generał...
 — Wiem.
 — Ciągle z sobą chodzili cały czas. U doktora jakąś awanturę zrobili, bo doktor ze swoją panną z domu uciekł, i nie wrócił aż nazajutrz. Książę pojechał, a on się został. Pieniędzy mu Fajwel dał na skrypt księcia.
 Mecenas głową pokiwał.
 — No, cóż więcéj?
 — A teraz bałamuci wdowę tę, co pan wié, co ona nie wdowa, tylko co pana miecznika....
 Rozśmiał się pogardliwie Daliborski i popatrzał na raportującego, który głowę i oczy spuścił.
 — To nie może być — odezwał się żywo — tam innego coś być musi. Tyś ślepy.
 Pusterski usta otworzył.
 — No, to się okaże — szepnął.
 — Ma pieniądze? — spytał mecenas.
 — Jeszcze tam coś jest; ano, widać że na coś mu potrzebne, bo chowa i skąpi, nie tak jak bywało.
 Tu przerwawszy sobie mowę, dotknięty zarzutem ślepoty, Pusterski odezwał się:
 — Kiedy ja go widziałem, jak się z wdową u Dominikanów schodzili. Raz ją przeprowadzał uliczką, a ja za słupem stał. To ją schwycił wpół i plasnął, aż krzyknęła.
 Mecenas się śmiał słuchając.
 — To niéma nic — rzekł — tam się musi co innego święcić. Dawno on tam chodzi?