Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Syn marnotrawny.djvu/107

 Nie łatwo rozchmurzył wojewodzica, lecz w końcu Wicuś się zwolna począł uśmiechać. Starosta karty niby bez myśli wziął do reki, pstryknął parę razy, bawił się niemi.
 Na widok ich twarz się wojewodzicowi rozjaśniła.
 W kilka minut późniéj Daliborski już zakładał mały banczek, a wojewodzic poniterował. Z oględnością i chciwością biédnych ludzi, tynfami stawili Komornik i Cześnikiewicz, usiłując się pożywić.
 Paliszewski pilnował lampek i dolewał z największą troskliwością, aby szkło nie wysychało.
 Wszyscy się rozochocili. Wicek strzelał słowami grubemi jak z pistoletu. Daliborski śmiał się i dopomagał.
 Upłynęła tak godzina może, gdy gospodarz na stronę nieco począł pod jakimś pozorem odciągać komparsów. Starosta ciągle grał z wojewodzicem.
 — Chociaż przypadek nas zbliżył do siebie, Wicku, zupełnie niespodziewanie — rzekł pocichu — jam mu wielce wdzięczen, bom dawno waćpana dobrodzieja szukał.
 — Mnie? a toż do czego? na co ja panu się mogłem zdać!?
 — Może ja wam — odparł tajemniczo mecenas.
 Wicek się rozśmiał.
 — Mnie bo w ogóle oprócz szklanki wina, ładnéj twarzyczki i kart, mało się co przydało. Nie mam żadnych interesów, żadnych sperand, i — zgoła nic do czynienia z prawem i ludźmi!
 — Ale ja historyą pańską doskonale znam — odezwał się Daliborski — położenie téż. Jednak utrzymuję, że zdaćbym się na coś mógł.
 — Naprzykład? — spytał Wicek — tylko, mój mecenasie, nie bierz mnie za dudka i nie myśl abym się ja dał na niego wystrychnąć.
 — Oto, powiem ex intimo corde, mnie was żal.
 — Zmiłuj się, nie żałuj! ja tego nie lubię.
 — Położenie przykre...
 — Z téj beczki nie pij do mnie, bo kartami cisnę i pójdę! — zawołał wojewodzic — jakom żyw!
 Nic nie zmieszany Daliborski ciągnął daléj.
 — Znam tę przewrotną kobiétę która waszego nieszczęścia jest przyczyną.
 Wojewodzic spojrzał tylko nań.