Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sto Djabłów T. 2.djvu/262

 Książe zawsze nadzwyczaj był zajęty barankiem swéj czapki.
 — Ale pan ją odwiedzisz? — zapytała ciekawa inkwizytorka.
 — Nie wiem, — cicho rzekł książe.
 — Zimny jak lód... (w duchu powiedziała sobie starościna), jakiby on mógł być dobry, gdyby się go na męża wytresowało...
 Popatrzała nań milcząc.
 — Ale nie, niepodobna! zawsze niedźwiedzia przypomina...
 — Wiesz książe, jakim sposobem dowiedziałam się po raz pierwszy o jego przybyciu?
 — Może od kogoś, co mnie zobaczył?
 — A! nie!.. w ulicy wpadły mi w oko te cudne taranty... o mało nie oszalałam! Jaki książe jesteś szczęśliwy |
 — Z tarantów? — śmiejąc się odparł kniaź, — doprawdy?..
 — A! mój Boże! mieć takie taranty!!
 — Co to za szkoda, — przerwał kniaź, — iż to są konie, których darować nie mogę...
 — Darować!! a! książebyś myślał o darowaniu...
 — Z pewnością, gdyby nie ojca wola. Z tych koni żaden nigdy ani sprzedanym ani darowanym nie był. Mamy stado po-