Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sto Djabłów T. 1.djvu/356

ta chcą sprzątnąć. Dowiedziona rzecz, że mi będzie ciągle zawadzał.
 — Ale zkądże pan do tak śmiałych przychodzisz domysłów! — oburzając się przerwała Nina.
 — A któż posłał kasztelana do jego więzienia?
 Spojrzał na nią.
 — Kasztelan idzie gdzie chce... żona go nie posyła.
 Starosta uśmiechnął się.
 — Byłoby coś wiecéj do powiedzenia, ale się wstrzymuję, — dodał, — pani stanowczo mnie nienawidzisz...
 — Lituję się nad panem...
 — Pani! Nino! — szepnął ciszéj starosta, — o wielkie są winy moje... ale czyż teraz nie pokryjesz ich miłosierdziem?.. Ja jestem już wolny, ty wolną być możesz...
 Kasztelanowa wstała zarumieniona.
 — Ani słowa więcéj! — rzekła groźno.
 — Wszystko więc niepowrotnie zerwane... skończone?..
 Domawiał tych wyrazów, gdy piękna