Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Stary sługa tom II.djvu/34

 — Muszę wierzyć choć mi trudno. Nie wiem dla czego obawiam się ludzi co lubią książki; są zwykle mili, wymowni, ale im życie nie idzie, bo na nic nie patrzą.
 — Czy to ma być reguła bez wyjątku?
 — Dotąd przynajmniej tak bywało.
 Derewiański ruszył ramionami. — Co tu począć? — pomyślał w duchu; — uparta jak Domicelka! Zacznę z innej beczki.
 — Nie bogaty to prawda, nie wielkiego imienia, ale serce, ochota do pracy... nagrodzą to sowicie. Zresztą gdyby się pannie Justynie podobał?
 — To dziecię, to dziecię!... — żywo przerwała pani Żacka — nie mógł się jej ani podobać, ani niepodobać... ona o tem nie myśli...
 A teraz posłuchajmy drugiej rozmowy. Bolek stał nad krzesłem schylonej u roboty Justysi.
 — Czy istotnie nie jesteś pani cierpiąca? — pytał z cicha — zdaje mi się, że widzę w niej zmianę.
 — Trochem się zmęczyła przechadzką.
 — A może i niespodziewanymi gośćmi nie w porę.
 — My tak jesteśmy opuszczeni, tak zawsze sami, że żaden gość nie w porę dla nas być nie może.
 — Więc byle gość?
 — Nie łap mnie pan za słowa; nie potrafię doprawdy obronić mu się dzisiaj... jestem w jakiemś usposobieniu leniwem.
 — A jam pragnął znaleść panią inaczej, jeśli kiedy to dzisiaj...
 — Dzisiaj? — powtórzyła z cicha.
 — Tak... Czy pani nic mi nie dopomożesz?
 — Radabym owszem, żebyś sam mi do rozmowy