Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Stary sługa tom I.djvu/31

—   27   —

 — Boikowski? On tu rzadko bardzo przyjeżdża; po co jemu tu jeździć? Mało on ma roboty w Zaborzu! Tam także niedoimki i gospodarstwo i z chłopami zatargi.
 — A daleko ztąd wprost do Zaborza?
 — Przez las... — począł żyd, i urwał zaraz, z zaiskrzonem okiem pytając: — A panu co do Zaborza?
 — Co mnie do Zaborza! — rozśmiał się młodzieniec z niejaką radością... — To tak! Boikowski mi dawno znajomy, służył u mnie i myśliwy; chciałem z nim zapolować.
 Żyd głową pokręcił i rzucił ramieniem gwałtownie.
 — Przez las — kończył wlepiając badawcze oczy w przybylca. — Przez las... na wprost, ale to droga niegodziwa, będzie mała milka, może trzy ćwierci mili.
 — Dawno byłeś w Zaborzu?
 — O! wczoraj! Ale co pan tak się dopytuje o Zaborze!
 — A o czem-że gadać będę? juściż potrzeba o coś pytać!
 — No! to czemu pan nie pyta o Hałuki, albo o Obodyńce?
 — Bo mi przyszła na myśl wioska wasza, wszak Zapadnia do Zaborza należy?
 — Nu! a jakże!
 Trochę zamilkli; żyd przemyślał coś, zdawał się kombinować i dochodzić, przeszedł się ku alkierzowi i powrócił.
 — Pan bywa w Zaborzu?
 — A czemuż nie? bywam!
 — To piękna wioska?
 — Zachciałeś! jak wszystkie nasze poleskie wsie, dużo