Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Stary sługa tom I.djvu/29

—   25   —

 — Wiesz przecie, że ja ciebie nigdy nie mijam.
 — A któż może minąć Zapadnię? — dorzucił żyd ruszając dumnie ramieniem.
 Rozśmiał się pan Kalanka, spojrzał na kozaków, potem na żyda, który już się koniom przypatrywał i ludziom, postąpił kilka kroków jakby chciał wnijść do karczmy, ale zaraz zawrócił.
 — A dobra u ciebie Juchimie wódka? — spytał — bobym i sam gotów kroplę się napić; wieczór chłodnawy, ja już głodny, samowara pewnie nie masz?
 — Na co mnie tych nowości! — rzekł Juchim ruszając połową ciała. — Co się tyczy wódki, mogę panu dać choćby szabasówki.
 — A dobrze, i siana dla koni wiązkę niech rzucą.
 Gospodarz zawołał Zmory.
 — Stróż! stróż!
 Zmora ukazał leniwo głowę z za węgła.
 — Co ty tam robisz?
 — Co? juściż koło drew! — i ruszył ramionami, jakby go bolało niesłuszne posądzenie o próżniactwo.
 — Pójdź i daj pańskim koniom wiązkę siana, a pan łaskaw do izby, czy może tu wynieść wódki?
 Kalanka zdawał się nie wiedzieć dla czego roztargaiony i wahający.
 — Do izby! — rzekł — no, no, pójdę do izby...
 Wziął fajkę od Jagody, któremu kazał zostać przy koniach, a sam z Juchimem wsunął się do sieni.
 W wielkiej izbie zastali Surę, swoim zwyczajem zajętą tak, że nawet przybyłemu głową kiwnąć nie raczyła, gdy ją przywitał: — Jak się masz pani Sura? — Naścia przędła pod piecem i okiem tylko z ukosa rzuciła na pana i żyda. Z alkierza dolatywał donośny głos