Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Stach z Konar (1879) t. IV.djvu/127

 Cisza panowała w okolicy, tylko wprawniejsze oczy, z wierzchołka domostw, mogły dojrzéć na wschodzie, jakby bladą łunę na obłokach odbitą. Była-li to jutrzenka nowego dnia czy zwiastunka pożogi i wojny?
 Co się z Warszem stało nikt nie wiedział. Biegano szukając go wszędzie. Od téj pory gdy stukał do dworku Juchima, nie widział go nikt. Kietlicz słał po niego ludzi, mieszczanie starszyzna gromadami upominali się o niego u płaczącéj żony, zaklinającéj się że nic o nim nie wiedziała. Strzęsiono dom, szopy, lochy, nie było śladu.
 Co widząc mieszczanie po cichu między sobą wybrali Starostę, ale o nim nie dali znać do zamku, aby Kietlicz nań nie wsiadł. Czekali jutra.
 Nazajutrz rano deszcz kropił, ale słońce dobywało się z chmur, wiatr rozpędzał obłoki powoli.
 Po wczorajszym popłochu oczekiwanie dłuższe, nieco uspokojenia dało. Na zamku dolnym ochłonięto ze strachu, na górnym ogarniał niepokój Na mieście już niewiedziano co myśleć.
 Kietlicz chciał koniecznie ażeby miasto sę zawarło i broniło, ale swojemi ludźmi, za mało ich mając, osadzać go nie mógł. Posłano do ziemian, którzy obiecywali stawać z Mieszkiem i wprowadzili go do Krakowa; teraz ich już widać nie było. Nie odmawiali posiłków, obiecywali się zwołać, pogotowiu nie było nic.