Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sieroce dole.pdf/189

 — Naprzykład? — drżącym nieco głosem spytała Adolfina.
 Lusia nachyliła się do jej ucha, przyłożyła rękę i cichutko szepnęła:
 — Serafina!...
 Usłyszawszy to Adolfina, pomimo wielkiej mocy nad sobą, podskoczyła na siedzeniu i zawołała:
 — To nie może być!
 — Dlaczego?
 — Dlaczego... zmiłuj się! ja nie wiem... ale mnie się nie zdaje — trzęsąc główką, mówiła Dolcia — nie... nie!
 — Ja się nie sprzeczam... chociaż... chociaż może miałabym pewne powody i dowody...
 — No, to mówże mi otwarcie, wszystko... mów — gorąco chwyciwszy ją za ręce, poczęła przyjaciółka — mów! błagam...
 Lusia nie spostrzegła wcale gorączki, z jaką Adolfina te słowa wyrzekła.
 — Trudno-by ci powtórzyć, opowiedzieć wszystkie odcienia, drobnostki, które oko siostry chwyciło... lub serce sobie stworzyło ze strachu... z troskliwości. Serafina jest dla nas anielsko-dobrą, ma serce dla wszystkich wylane, lecz... dla Micia, powiadam ci, jest więcej niż siostrą. Czasem aż jestem zazdrosną... Ona go tak rozumie, odgaduje, tak się z nim godzi!
 — Znajdujesz to? zimniej, miarkując się pytała osmutniała przyjaciółka.
 — Tysiąc na to mam dowodów — kończyła Lusia. — Od czasu jakeśmy tę drogą dla nas znajomość z łaski waszej zrobili, ileż pociech, ile jej winniśmy