Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sieroce dole.pdf/117

 — Zdrowi — rzekł Martynian.
 — A pan tu sam?
 — Tak jak sam; wprawdzie towarzyszy mi p. Paczoski — ale — przybył tu za swemi interesami, chce sprzedać swój poemat.
 — I rodzice pańscy wiedzą że sam tu przybyłeś? — spytała strwożona Lusia.
 Martynian spuścił głowę.
 — Tego ja nie wiem, zamruczał pocichu.
 — Jakże pan możesz o tem niewiedzieć?
 — Bo ja — nie mieszkam w Babinie, odparł z pewnym rodzajem dumy młodzieniec.
 Lusia podniosła oczy zdziwione.
 — Jakto? — pan?
 — Rodzice mi oddali Zanokcice, i mama pozwoliła mi się rządzić jak mi się podoba. A że do gospodarstwa różnych rzeczy było mi potrzeba, musiałem przyjechać.
 — Jednakże — nie bez wiedzy mamy? — szepnęła, trwożąc się o następstwa, Lusia.
 — Mama, nie wiem doprawdy, czy wie że pojechałem.
 — Ależ, panie Martynianie — zawołała, rzucając robotę Lusia — jak pan mogłeś się narażać na następstwa tego kroku. Ciocia przecie wie że my tu jesteśmy, łatwo się dorozumie iż nas odwiedziłeś, ile ztąd nieprzyjemności.
 — Dla was? dla kuzynki? — przerwał Martynian.
 — Ale nie — dla pana.
 — Ja do nich jestem przygotowany, — spokojnie odezwał się przybyły. Chciałem kuzynkę widzieć ko-