Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Sąsiedzi.pdf/400

najpierw nim poruszył wielki i miał wybuchnąć, gdy synowa objęła nogi teścia.
 — Przebacz jemu! jam winna! Ja go skusiłam, jam wciągnęła, miałam nadzieję, że dla miłości jego mnie przebaczysz. Nie karz nas, zlituj się i bądź miłosiernym!
 Strukczaszyc bełkotał coś niezrozumiałego, zasłaniając sobie oczy.
 — Erazmowi przebacz! Jeślim ci nienawistna, nigdy ci się nie pokażę na oczy, zniosę twój gniew z pokorą. Jemu wróć serce ojcowskie!
 Hojski łkał, poruszony mimowoli, chylił się, chcąc podnieść klęczącą.
 — Nie wstanę od nóg twoich, aż mu przebaczysz!
 Głos poruszający, płacz kobiety, przypomnienie syna, — złamały wkońcu Strukczaszyca.
 — Gdzie on jest? — zawołał słabym głosem.
 — On nie śmiał stanąć przed tobą, nie wie nawet żem tu przybyła! Jeśli litujesz się nademną i nad nim — pozwól, bym cię zabrała z sobą. Przywiozę mu szczęście, a sama do zgonu ci będę wdzięczną.
 — Daruję — przebaczam, wyjąknął ręce wyciągając Hojski. Bóg z wami! Niech wszystko będzie zapomniane!
 Leonilla porwała się ręce jego całować; starzec osłabły musiał siąść, aby siłę odzyskać.
 Ta śmiałość, z jaką synowa goniła za nim, i niezrażona jego surowością, gotowa była znieść na-