Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Rodzeństwo 02.djvu/200

 Rywale ostro się zmierzyli oczyma.
 — Czuję się w obowiązku oświadczyć panu Mecenasowi, począł rzeźko Kunaszewski — że jestem pretendentem do ręki panny Justyny Wolskiej — i sądzę, że ona mi jej nie odmówi.
 — Szkoda tylko, że pan z tem przychodzisz za późno — odparł Mecenas. Powinno być panu wiadomem, że panna Justyna oddawna była i jest mi przyrzeczoną. Dała nawet słowo nieboszczce opiekunce swojej iż wyjdzie za mnie. Ja — uważam się za jej narzeczonego, i — wcale się tego tytułu zrzekać nie myślę.
 Kunaszewski nie zdawał się tą kategoryczną odpowiedzią zmięszanym.
 — Zwracam uwagę pana Mecenasa — rzekł, iż nieboszczyk Sędzia oświadczył głośno, iż wymagał tego, aby panna Justyna miała zupełną swobodę rozporządzania ręką swoją, nie wiążąc się przyrzeczeniem danem dla uspokojenia umierającej.
 Odwołuję się w tem do świadectwa ks. Zaręby.
 — Ja nie potrzebuję żadnych świadectw — przerwał gwałtownie Mecenas.
 Mam słowo panny Justyny — i nie wiem o niczem więcej, wiedzieć chcę.
 Cofnął się parę kroków pan Kalikst, jak gdyby myślał odchodzić, ale pan Floryan przystąpił bliżej, nie dając mu się oddalić.
 — Sądzę, że wchodząc w słuszne żądania nie-