Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Rodzeństwo 01.djvu/199

 — Komorniku mój, odezwała się cicho — dziękuję ci. Ani słowa o tem nikomu, proszę cię, to są domowe sprawy, które się w kółku rodzinnem z pomocą Bożą rozwiążą spokojnie i — szczęśliwie.
 Bóg zapłać.
 To mówiąc, wyszła do swojego pokoju i uklękła się pomodlić, wzywając ducha świętego. Popłakała trochę, otarła oczy, wstała mężna, spokojna, prawie wesoła, i udała się do pokoju mężowskiego.
 Szelawski siedział w oknie na pół w ulicę spoglądając, na pół w kuryera, którego czytał z roztargnieniem. Sędzina przypatrzyła mu się bacznie. Wyglądał dosyć świeżo i zdrowo.
 — Jakże się ty czujesz? zapytała, przysiadając się i patrząc mu w oczy.
 — A no — jak widzisz? — dobrze..
 — A apetyt?
 — Zdaje się, że do obiadu mieć go będę — śmiejąc się, odparł stary.
 — A siły?
 — Cóż ty się tak po doktorsku dopytujesz — przerwał Szelawski — co to ma znaczyć? Stary nie mam oczywiście sił dawnych, ale zbyt się osłabionym nie czuję.
 Sędzina się zadumała.
 — Wiesz co — jeżeli się nie czujesz gorzej, wracajmy na wieś — rzekła. Rozerwaliśmy się tu,