Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Przygody pana Marka Hińczy.djvu/82

 Kilkoro staj nie ujechali, gdy już nie krzyk, ale płacz i lamenty znowu się o ich uszy obiły. Maleńka grobelka otoczona olszynką, jak szpalerem, rzucona była przez błotko i rzeczułkę; tu, o ile ciemność widzieć dozwalała, kilku ludzi kręciło się około niby fury siana zagrzęzłéj, czy jakiegoś powozu. Płacz niewieści wyraźniéj się odbijał wśród rozmowy przycichłéj. Usłyszawszy tentent koni z tyłu, ludzie wybiegli, a lament się powiększył.
 — Kto tam?!
 — Kto żyw!
 — Wer da? swój — kto swój!
 — Stój! ani kroku daléj.
 Wrzawa powstała sroga, a Markowi konia schwycono.
 — Czego mi tam drogę zapieracie! — zawołał gniewnie — co tu jest u kata i co robicie na gościńcu?
 — A pan kto?
 — Hińcza z Rogowa.
 Z głębi odezwał się głosik miłosierdzia błagający:
 — Chodź pan tu! chodź pan tu!
 Po nocy nic rozeznać nie było podobna, domyślał się tylko Marek, że ma przed sobą powóz téj pani, która go wyminęła.