Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Piękna pani.djvu/95

parłem, — to stara prawda, kochany doktorze, ale ostateczności nie dowodzą: z nich sądzić się nie godzi o wszystkich. Zwyczajne kobiety stoją w pośrodku.
 Doktór zamilkł.
 — A co dziwniejsza, — dodał, — że te święte i zacne nigdy nie wzbudzają tak silnych uczuć w ludziach, jak najmniej godne miłości i szacunku.
 Czułem już do czego szedł, i serce mi przeczuciem bić zaczęło; a doktór dodał po chwili;
 — Ot naprzykład ta Halka, co to za święta i zacna istota!
 Spojrzał mi w oczy zimne i w nich znalazł potwierdzenie.
 — Jakto ona pana pilnowała w chorobie! — dodał.
 Milczałem.
 — To nie tak jak ta wasza ubóstwiana hrabina, — dorzucił, ruszając ramionami.
 — A cóż to pan masz przeciwko tej hrabinie, — zawołałem zrywając się z łóżka, — dla czego to mówisz o niej? Ona ma obowiązki, ma zajęcia!
 Doktór zażył tabaki, powoli ją wciągając z jakąś miną znaczącą.
 — No! no! uspokój no się waćpan, — zawołał, — ja nic nie mówię przeciwko hrabinie, tylko się pytam waćpana jakbyś sądził o kobiecie, która rzuca chorego przyjaciela w obcej stronie, korzystając z jego stanu, i pozwala dlań narażać się na fałszywą pozycję, na podejrzenia, na tłumaczenia złośliwe złych ludzi, niewinnej, świętej, pełnej litości istocie?
 — Mów pan wyraźniej, nie lękaj się, — przerwałem, — co się stało, co się dzieje?
 Doktór ujął mnie za rękę.
 — Męztwa, — rzekł, — nie ma co kłamać dłużej. W pierwszych dniach choroby twojej, hrabina do Włoch odjechała ze dworem swoim, a Halce pozwoliła zostać przez litość przy tobie. Rozumiesz to waćpan teraz?
 W tem wszystkiem, co mówił, uderzyło mnie najwięcej, że hrabiny nie było. Niezmierna ofiara Halki, jej ciche poświęcenie się anielskie dla obojętnego czło-